علی زارعی در روزهای اخیر گزارشی از مادری با نوزاد 45روزه و دختر7ساله اش منتشر شد که صاحبخانه، ودیعه خانه اش در مسکن مهر بندرعباس را از ده میلیون تومان به 90میلیون تومان افزایش داده که با التماس این خانواده، آن را به 60 میلیون تومان کاهش داده است. اما سرپرست این خانواده هم که کارگر است و بیماری پوستی پسوریازیس بصورت مادرزادی دارد و حتی توان درمان ندراد و پوستش درحال ریزش است و داروها و آمپولش گران بوده که توان خریدشان را هم به راحتی ندارند و شرایط سختی را دارند؛ دیگر توان پرداخت این ودیعه مسکن را ندارند و امکان آواره شدن شان در روزهای آینده وجود دارد و چشم انتظار یاری خیرین و نهادهای حمایتی و صنایع در راستای انجام مسئولیت های اجتماعی شان می باشندتا از آواره شدن این خانواده با دو کودک خردسال جلوگیری شود. آنها اگر بخواهند از این خانه به خانه ای دیگر حتی در محلات با ودیعه کمتری بروند، کولر و... ندارند و این خانه ای که درحال حاضر در آن زندگی می کنند، خودش کولر دارد و درصورت جابجایی نیازمند کولر و امکانات دیگر هم می باشند.
زن سرپرست خانواری هم با دو فرزند در محله آیت ا... غفاری بندرعباس می گفت صاحبخانه اش ودیعه اش را از 4 میلیون تومان به ده میلیون تومان افزایش داده و وی درمانده شده ونمی تواند این مبلغ را تامین کند. زندگی شان را با فروش تخمه و باقله و... می گذرانند که کرونا باعث شده درآمدش کاهش یابد وبسیاری از اوقات فرزندانش بدون غذا می خوابند وبه مغازه محله نیز بدهی دارد ونمی تواند تسویه کند و دیگر توان پرداخت افزایش ودیعه واجاره را هم ندارد.
ودیعه خانه دیگری در این محله از 4میلیون تومان به 15 میلیون تومان افزایش یافته است و خانواده توان تامین این مبلغ را ندارند و مادر خانواده می گفت حاضریم وام بگیریم وماهی 250 هزار تومان قسطش را بدهیم که می گویند باید سپرده و ضامن و... داشته باشید که نداریم.
متاسفانه چنین خانواده هایی در حال افزایش است. زن وشوهر دیگری بعد از5 سال از آغاز زندگی شان هنوز نتوانسته اند کولر، یخچال، فرش و امکانات زندگی برای خودشان بگیرند واز آن طرف در یک اتاق خانه اجاره ای با ودیعه ده میلیون تومانی یکی از اقوام شان وهمراه با آنها بدون کولر در محله 22بهمن بندرعباس زندگی می کنند و شرایط مناسبی ندارند و صاحبخانه نیز گفته بایستی خانه را تخلیه کنند وبدلیل افزایش ودیعه، آنها توان اجاره خانه در جایی دیگر یا افزایش ودیعه خانه به صاحبخانه فعلی شان را هم ندارند و این دوخانواده هم نگران آواره شدن بدلیل افزایش چندبرابری ودیعه و اجاره بها هستند.
در بیشتر خانه های این محلات، فرزندان مجبورند حتی پس از ازدواج شان در خانه پدر ومادر شان در خانه هایی که بیشترشان قدیمی وفرسوده هستند، بمانند که با مشکلاتی هم مواجه می شوند وگاهی به طلاق وجدایی هم ختم می شود که افزایش فرزندان طلاق و آسیب های اجتماعی یکی از رهاوردهای آن است. از طرفی دیگر بدلیل شرایط کرونایی، بیماری وبیکاری ها نیز افزایش یافته است. دولت نیز در هشت سال اخیر موضوع ساخت مسکن را از دستور کار‌ش خارج کرد و در ماه های پایانی عمر دولت از اجرای طرح های تولید مسکن خبر می دهند که درواقع نوشدارو پس از مرگ سهراب است. زیرا با پایان یافتن این دولت، مشخص نیست دولت بعدی، برنامه مسکن دولت فعلی در ماه های پایانی اش را ادامه دهد یا خیر. دولت یازدهم و دوازدهم متاسفانه طرح مسکن مهر را تداوم نداد که اگر این طرح یا طرح های مشابه برای تولید انبوه مسکن در کشور اجرا شده بود، در حال حاضر مردم با مشکل مسکن تا این حد مواجه نمی شدند که حتی در محلات پول پیش یا رهن خانه فرسوده وقدیمی گاهی بین 30 تا 80و 100میلیون تومان شنیده می شود، افزایش یافته است و آن پولی که در گذشته می توانستید خانه ای در محلات بخرید، را در حال حاضر بایستی به عنوان ودیعه پرداخت کنید که بسیاری از محرومان توان پرداخت این مبالغ را هم ندارند.
در حال حاضر نیز تعدادخانواده هایی که حتی توان پرداخت ودیعه مسکن با افزایش چندبرابری میزان ودیعه و اجاره بها را ندارند، درحال افزایش است ونیاز است نهادهای حمایتی، انقلابی، خیرین، صنایع و بنگاه های اقتصادی و... نیز برای حمایت ازمحرومين جامعه جهت جلوگیری از آوارگی و کوچه وخیابان نشینی شان اقدام نمایند.
انتهای پیام/علی زارعی