افسانه جهرمیان | بی قانون
شما واقعا خودتان را خسته میکنید که برای شناخت زن خوب، به مشاوره مراجعه میکنید و خودتان را در کلی آمارگیری و زحمت و ارتباط و کافیشاپ و شیک شکلات میاندازید.
کافی است کنترل را با بدبختی از پدرتان بگیرید و کمی تلویزیون ملی تماشا کنید. قشنگ با خصوصیات زن خوب آشنا میشوید. اتفاقا همچین معیارهای سختی هم ندارد. کافی است مثل سیبزمینی آب پزِ سرد شده با مسائل برخورد کنید.
زن خوب در تلویزیون چند فاکتور ثابت دارد:
- روی حرف بزرگتر حرف نمیزند، مخصوصا اگر بزرگترِ مقابل مرد باشد. حتی گاهی دیده شده روی حرف برادر کوچکتر هم حرف نزده و هرچی خان داداش 7 ساله گفته، همون شده. الان ممکن است عدهای فکر کنند تبلیغ زن سرکش را میکنم ولی نمیکنم (زیاد حوصله توضیح ندارم ولی بهم اعتماد کنید).
- زنان خوب در صدا و سیما، زنانی قانع هستند. کسانی که با 2 عدد پیاز لهیده و نصف کلم و يك تخم مرغ فاسد تهچین مرغی درست میکنند که انگشتهایتان میریزد! الحق و الانصاف که زحماتشان هم بینتیجه نمیماند و همسرشان همینطور که مثل کمباین غذا میخورد و حتی نیمنگاهی هم به خانم نمیاندازد، میگوید: «ماشاا... مریم خانم چیکار کرده. ولی باز هم به پای قرمهسبزیهای مامانم نمیرسه».
- زنان قانعِ تلویزیونی، معمولا لباس و خرجی هم نیاز ندارند و همون پارسالیهایشان هنوز خوب مانده. آخر زن خوب که مدام از خانه بیرون نمیرود که استهلاک لباسی داشته باشد. این جلف بازیها و فعالیت بیرون از منزل مال فمنیستهای پلنگپرور است.
- زن خوب تحصیلاتش را تا مرحله پیاچدی در خانه پدر ادامه میدهد و در خانه شوهر ترجیح میدهد مربای خیار درست کند و با حقوق بخور و نمیر همسرش سر کند و خدا را شکر کند که عوضش عشق دارند. همین شکرگزاری و قناعتش هم به مرور باعث داشتن پوستی صاف و درخشان و بدون لک و کبودی میشود.
- از دیگر خصایل بارز زنان خوب از نگاه صدا و سیما علاقه وافرشان به بچه است. بارها دیده شده که در سریالها زنان برای بچهدار شدن پیشقدم شده و از همه موانع گذشتهاند تا به بچه برسند. یعنی همه موانع ها!
- خجالت بیش از حد، توسری خور بودن و چَشم از دهانشان نیفتادن، هم از دیگر خصوصیات زنان خوب است که باید مد نظر داشته باشید. اما اگر زنی پیدا کردید که بعد از 27 بار کتک خوردن هر بار احساس کرد هنوز هم عاشق است و قبل از تشکیل جلسه دادگاه دوباره به آغوش گرم و وحشیانه همسرش برگشت؛ این زن قطعا الگوست و میتواند سوژهای برای برنامههای زنده باشد تا یاد بگیریم چگونه با چنگ و دندان و چشم و لگد، زندگیمان را حفظ کنیم