مدیریت بُحران یا بُحران مدیریت در خوزستان!

به گزارش خبرگزاری تابناک از استان خوزستان، استان خوزستان سرزمین نخل‌ها و رودهای پُرشور، سال‌هاست که با نفس‌های آلوده دست و پنجه نرم می‌کند و امروز چهره‌ای خاکستری و غبارآلود به خود گرفته اما آنچه بیش از خود آلودگی نگران‌کننده بوده، نحوه مواجهه استانداری خوزستان با این بُحران است! تصمیماتی که بیشتر نمایانگر ناکارآمدی در مدیریت بحران است تا شایستگی و تدبیر اجرایی.

بر اساس داده‌های رسمی سامانه پایش کیفی هوای کشور، شاخص آلودگی هوا صبح امروز در سوسنگرد ۱۶۹، اهواز ۱۶۶، هویزه ۱۶۲، کوت‌عبدالله ۱۵۹، ماهشهر ۱۵۲ و ملاثانی و شوشتر ۱۵۱ گزارش شده است. این اعداد طبق استانداردهای جهانی نشان‌دهنده وضعیت قرمز و تهدید جدی برای سلامت تمام گروه‌های سنی هستند، از جمله سالمندان، کودکان و افراد دارای بیماری‌های تنفسی. با این حال، مدیران استان تصمیم گرفتند مدارس باز بمانند، اقدامی که از منظر مدیریت ریسک و سلامت عمومی قابل توجیه نیست.

در سطح بین‌المللی، شاخص AQI بالای ۱۵۰ به عنوان وضعیت خطر و نیازمند اعمال محدودیت‌های فعالیت‌های آموزشی و اداری شناخته می‌شود. غفلت از این داده‌ها، بار مسئولیت سلامت جامعه را به جای مدیریت بحران بر دوش مردم قرار می‌دهد؛ مردم شهرهایی که هر روز با ریزگرد و آلودگی دست‌وپنجه نرم می‌کنند و انتظار تصمیم‌گیری علمی و سریع دارند، اما با سردرگمی و تأخیر مواجه می‌شوند.

مدیریت بُحران محیط‌زیستی مستلزم تصمیم‌گیری مبتنی بر شواهد علمی و اعمال اقدامات پیشگیرانه است، نه انتشار پیامک یا توصیه‌های عمومی که اثر عملی محدودی دارند. در چنین شرایطی، تأخیر در تعطیلی مدارس و اعمال محدودیت‌های ترافیکی و اجتماعی، می‌تواند به افزایش بیماری‌های تنفسی در کودکان و بزرگسالان منجر شود و بار اقتصادی و اجتماعی قابل توجهی به سیستم درمان و خانواده‌ها تحمیل کند.

آنچه امروز در خوزستان بیشتر از آلودگی هوا خودنمایی می‌کند، آلودگی در فرآیند تصمیم‌گیری است! سال‌هاست آلودگی به معضلی مزمن برای این استان تبدیل شده است، اما انتظار طبیعی جامعه این است که دست‌کم سیاست‌گذاران و مدیران، تصمیمات هماهنگ، مسئولانه و مُبتنی بر داده‌های علمی اتخاذ کنند. فقدان قاطعیت و هماهنگی در مدیریت بُحران، نشان می‌دهد که مشکل فراتر از آلودگی محیطی است و به ضعف ساختاری در مدیریت و سیاستگذاری برمی‌گردد.

امروز این خطه مقدس، نیازمند مدیریتی است که سلامت مردم را اولویت بداند، بر اساس شواهد علمی تصمیم بگیرد و اقدامات پیشگیرانه را به موقع اجرا کند. تا زمانی که تصمیم قاطع و علمی اتخاذ نشود، هیچ راهبردی برای کاهش اثرات آلودگی هوا موثر نخواهد بود زیرا مشکل اصلی، نه فقط وضعیت هوا، بلکه عدم تدبیر و ضعف مدیریت بحران محیط‌زیستی است.

انتهای پیام/