کنگره شهدا؛ فرصت غبارروبی قلب‌ها و شهر‌ها
به گزارش تابناک کهگیلویه و بویراحمد ، فاطمه رشیدی جهان آباد ، فعال رسانه ای طی یادداشتی نوشت: صحبت از کنگره و اجلاسیه شهدا که می‌شود برخی با خودشان می‌گویند در این روز‌های صلح و آرامش چه معنی دارد که ما تلخی جنگ را در یاد جامعه زنده کنیم؟
ضرورت این برنامه‌ها را باید از مادران و خواهران شهدا بپرسید. آنهایی که سال‌ها به تنهایی گریسته اند تا دردشان تسکین یابد و تسکین نیافته. باید ضرورت برگزاری این کنگره‌ها را در همین روز‌های صلح و آرامش از مادرانی پرسید که می‌خواستند پسرانشان عصای این روزهایشان باشند و پسرانشان رهایشان کردند تا کمر مام میهن خم نشود.
نخستین کنگره ملی شهدای استان کهگیلویه و بویراحمد که سال ۹۵ برگزار شد یک برنامه مثل همه برنامه‌هایی بود که در این استان و کشور برگزار شد. ماه‌ها برنامه ریزی و در نهایت در دو روز کنگره برگزار و تمام شد.
اما همان یک برنامه انگار تلنگری بود به همه ما که آیا شهدای ما همین مقدار بودند؟ آیا توان ما برای گرامیداشت نام شهدا همین بود؟ اصلا چه ضرورتی به برگزاری این برنامه‌ها هست؟ این تلنگر، چراغ راه کنگره دوم شد.
کنگره اول با همه موفقیت هایش مثل عملیاتی بود که نه در آن شکست خورده و نه پیروز شده بودیم. کنگره اول عملیاتی برای حفظ همان سنگر‌هایی بود که در آن بودیم. اما کنگره دوم خیلی فرق دارد. سه سال است که همه ظرفیت‌های استان جمع شده است و دیگر کسی به فتح همه هدف‌ها با هم فکر نمی‌کند. هدف‌ها یکی یکی فتح می‌شوند.
هر اجلاسیه که برگزار می‌شود انگار یکی از شهر‌های این استان فرزندان در خون غلتیده اش را با هم به جبهه می‌فرستد. همه کنار هم جمع می‌شویم و با سلام و صلوات آنها را راهی مقصدی می‌کنیم که پایانش پیدا نیست.
انگار وسط یک خواب عمیق هستیم و نمی‌دانیم که این بچه‌هایی که می‌روند دیگر بر نمی‌گردند، اما چشم که باز می‌کنیم باز هم آه از نهادمان بلند می‌شود. بچه‌ها رفته اند. بعضیهایشان برگشته اند و بعضی‌ها هم هنوز همانجا زیر آفتاب گرم جنوب رو به آسمان دراز کشیده اند و به این فکر می‌کنند که چطور باید بدون دست و پا و سر با مادرانشان روبرو شوند؟ چطور باید دلیل آن رفتن بی خداحافظی و یواشکی را به مادرانشان بگویند.
چطور به خواهرانشان بگویند دیگر انگشتی ندارند تا حنای دامادی روی آن بگذارند؟
و قصه مادر‌ها و چشم انتظاریشان هم تمامی ندارد. مادرانی که سنگ و خشت کنگره شهدا را درآغوش می‌گیرند تا برای هزارمین بار عطر آن روزی در مشامشان بپیچد که بچه‌ها درس و مدرسه، پدر و مادر و زندگی را رها کرده وبا شناسنامه‌های دستکاری شده، پشت آن پنجره قدیمی روی سنگ‌ها ایستادند و باد در غبغب انداخته که مردانگی و آزادگی به قد و هیکل نیست و حالا هم وقت رفتنمان شده است و رفتند.
مادرهایشان هم هنوز همانجا چشم انتظار دور هم جمع می‌شوند و قربان صدقه قد و بالای بچه هایشان می‌روند. منتظر یک نشانه اند حتی اگر یک پلاک و یا یک دکمه پیراهن باشد.
و، اما دومین کنگره ملی ۲ هزار شهید استان کهگیلویه و بویراحمد که اجلاسیه نهایی آن قرار است ۱۸ شهریورماه برگزار شود، پلی است بین آن روزی که بچه هایمان رفتند و امروز. ادای دینی است به پدران و مادرانی که عصای پیری ندارند.
کنگره ملی شهدا در ستایش آزادی، صلح و آزادگی است. فرصتی است برای زدودن غبار از شهر‌ها و قلبهایمان.
دومین کنگره ملی شهدا فتح سنگر‌هایی است که دشمن پشت خاکریزشان نیست، اما اهمیتشان از روز‌های جنگ اگر بیشتر نباشد کمتر هم نیست. حالا می‌دانیم تا به خودمان بیاییم پدران و مادران و حتی پسرانی که گلوله‌های دشمن پر و بالشان را زخمی کرده از میان ما پر می‌کشند ووای بر آن روزی که بروند و بفهمیم که نه صدایشان را شنیده ایم و نه تنهاییشان را دیده ایم.
رویکرد کنگره دوم برگزاری یک برنامه نیست بلکه ایجاد یک جریان فرهنگی حول محور وطن یا سرزمین است. در این رویکرد کنگره یک برنامه سیال است که نقطه پایان ندارد. روزی که تمام می‌شود در واقع نقطه آغازی برای کنگره بعدی است. چون پایان ندارد کیفیت آثار تولید شده در آن نسبت به کمیت در اولویت فرار می‌گیرد.
در کنگره دوم مثل همان روز‌هایی که ستاد پشتیبانی و تبلیغات جنگ برای اعزام نیرو به شهر و روستا‌های دور و نزدیک می‌رفت و نیرو و کمک برای اعزام به خط مقدم جمع آوری می‌کرد حالا جریان فرهنگی کنگره شهدا خود را موظف می‌داند به همان شهر‌ها و روستا‌ها برود تا به بازماندگان آن روز‌ها و آن فرزندان بگوید فرقی نمی‌کند در این کشور چه اتفاقی رخ بدهد، فرقی ندارد دوران صلح باشد یا جنگ، که در همیشه تاریخ خون شهدا حرمت دارد و پاسداشت این خون‌ها یک جریان مستمر و همیشگی است.