کرمانشاه زیر سایه زاگرس؛ جایی که نبض مهربانی با ضربان سالمندان میتپد
یه گزارش خبرنگار تابناک در استان کرمانشاه، سالمندی فصل خاموشی و فراموشی نیست؛ بلکه صحنهای تازه از نمایش زندگیست که در آن بازیگران اصلی، خاطرات و تجربههاییاند که بر بوم زمان نقش بستهاند. انسان وقتی به این فصل میرسد، شاید سرعت گامهایش آرامتر شود، اما ضربان قلبش با ریتمی عمیقتر، پر از حکمت و آرامش به حرکت ادامه میدهد.
در گوشهوکنار شهر، از بازارهای قدیمی گرفته تا نیمکتهای چوبی پارکها، چهرههایی دیده میشوند که خطوط چین و چروکشان نقشهای از مسیرهای پرپیچوخم حیات است؛ مسیری که با عرق جبین، دستان پینهبسته و چشمهایی روشن از امید پیموده شده. هر پدر و مادری که امروز در جایگاه سالمندی نشسته، روزگاری ستونهای خانه و ستونهای جامعه را بر دوش کشیده، در سرمای زمستان و گرمای تابستان برای رفاه خانواده تلاش کرده و بیادعا چراغ امید را روشن نگه داشته است.
اما امروز، این نسل پرافتخار بیش از هر زمان دیگر نیازمند نگاه گرم فرزندان و همراهی جوانان است. بسیاری از آنان در سکوت خانههای کوچکشان روز را شب میکنند، چشم به در میدوزند تا شاید یک زنگ، یک دیدار، یا حتی لبخندی کوتاه، آنها را از دنیای تنهایی بیرون بکشد. بیتوجهی به سالمندان، نه فقط بیمهری به اشخاص، بلکه شکستن پیوندهای معنوی جامعه است؛ پیوندهایی که اگر از هم گسسته شوند، ریشه فرهنگ و هویت ما نیز خشکیده خواهد شد.
تکریم سالمندان آزمونی است که امروز پیش روی ماست؛ آزمون انسانیت، ادب و وفاداری به گذشته. هر قدمی که در مسیر احترام و خدمت به سالمندان برمیداریم، بذر مهربانی در خاک دل خود میکاریم، بذرهایی که فردا جوانه میزنند و در نسلهای بعد، فرهنگ محبت و سپاسگزاری را شکوفا میکنند. سالمندان ما حافظان خاطرههای جمعیاند؛ داستانگویان روزهای سخت جنگ و روزهای امید صلح، شاهدان تغییرات بزرگ شهری و مردمی، و حاملان بیشرط عشق به دیار و خانواده.
کرمانشاه با پیشینه چند هزار سالهاش کهنترین لالاییها و پندهای پدربزرگها و مادربزرگها را در حافظۀ خود دارد. این سرزمین اگر امروز آغوشی گرم به روی سالمندان بگشاید، فردا پایتخت انسانیت خواهد شد. بگذاریم هیچ پیرمرد و پیرزنی زیر آسمان مهربان زاگرس احساس تنهایی نکند؛ بگذاریم دستهایشان در دست ما بماند، نگاهشان در دل ما جا گیرد و صدایشان همچنان شنیده شود.
لبخند یک سالمند، دعایی است که برکت را به زندگی میآورد؛ اشک شوقشان، گواهی است بر وفاداری ما به ریشهها. اگر بخواهیم شهری با قلب بزرگ بسازیم، باید سالمندانش را همچون گوهر درخشان پاس بداریم؛ چراکه کرامت آنان، کرامت ماست و فراموشیشان، فراموشی بخشی از خودمان.
انتهای پیام/