به گزارش خبرنگار تابناک از کرمانشاه، تقویم شیعی بار دیگر به روزهایی رسیده است که نام حضرت رقیه خاتون (س) را در قلب عاشقان اهل بیت، با اندوه و اشک گره میزند.
رقیه، دختر مظلوم و خردسال حضرت امام حسین (ع)، نمادی باشکوه از صبر و استقامت، و سندی از اوج بیرحمی سپاه ظلم در واقعه کربلا است؛ دختری که، با وجود خردسالی، فصل تلخ اسارت و هجران را در شام غربت تحمل کرد.
حضرت رقیه (س)، شبها با یاد پدر مهربان، در ویرانههای شام آرام میگرفت و با صدای گریههایش، داغ کربلا را دوباره زنده میکرد. روایت است که در آن شب تلخ، سر مطهر امام حسین (ع) را به وی نشان دادند و این وصال دردناک، پایان طاقت دختری کوچک، اما بزرگمقام را به ارمغان آورد.
در فضایی مملو از آه و اندوه، رقیه (س) چنان بلایی را تاب آورد که وصفش تنها با شعر و اشک ممکن است. شاعران بسیار با زبان اندوه، غربت این ستاره خردسال را به سوگ نشستهاند. محتشم کاشانی چه زیبا سروده است:
کودک خردسالی آمد به بالین پدر
گفت: پدر جان ز چه افتادهای چنین بیخبر؟
بر سر خاک تو هر شام و سحر گریه کنم
تا ز غمت نشکند این دل بیبال و پر
این روز، یادآور مظلومیت دختری است که مزارش در شام، مأوا و پناهگاه دلهای شکسته است. هر ساله در سراسر جهان اسلام و ایران، به ویژه در کرمانشاه، آیینهای سوگواری و مجالس عزا به یاد حضرت رقیه (س) برپا میشود. مردم عزادار، نذر و نیاز و روضههای خانگی را به یاد او زنده نگه میدارند و بار دیگر پیام صبر، استقامت و عشق به اهل بیت را مرور میکنند.
حضرت رقیه (س)، الگوی صبر و پاکی و ذکر مصائبش، دلی را بیتاب و چشمی را بیاشک نمیگذارد. او، فرشتهای کوچک بود که پیکرش کوچک، اما پیامش بزرگ و ماندگار شد؛ پیامی جاودان از مظلومیت و حقیقت عاشورا.
سلام و صلوات الهی بر روح پاک و نورانی دختر سهساله کربلا؛ باشد که یاد او، چراغ هدایت و راهنمای دلهایمان باشد و ما را در مسیر وفاداری به آموزههای عاشورا ثابتقدم نگاه دارد.
/س/