از جنس همین ملت هستند افرادی که دیروز خنجر زهرآلود خود را از پشت می زدند و امروز خنجر از رو در سینه فرو می کنند.
دلمان تنگ شده برای کسانی که لبخندشان معصومانه است و عطرشان بوی خدا می دهد، افرادی که سرتا پای وجودشان اخلاصی از جنس معبود فرا گرفته است.
دلتنگ افرادی هستیم که در کلام وعملشان چیزی جز رضایت مردم و رضایت الهی نیست، مردانی از جنس نور الهی که در برابر ظلمت های تاریخ ایستاده اند و نگذاشته اند ذره ای از ایمان واقعی مردم نسبت به اسلام ناب محمدی کاسته شود.
دلمان تنگ شده است، دلتنگی از جنس حاج قاسم، علمدار سپاهی که وجودش برایمان قوت قلبی بود، مرد میدانی که در برابر تمام ناملایمتی های غرب گرایان داخلی و خارجی چه ظریفانه سر تعظیم فرو نمی آورد.
مردی از جنس میدان واقعی، نه کراوات بر تن داشت و نه ساک چرمی به دست، بلکه با تسبیح اخلاص زمزمه های نزدیکی به خداوند متعال را بر لبانش جاری می ساخت.
حاج قاسمی از جنس مردم، از جنس ما، نه ادعای منصب داشت و نه ادعای مذاکره، نه وامی می گرفت و نه وامی می داد.
نه خنجر را به روی کسی می کشید و نه به کسی از پشت خنجر می زد.
مرد تر از همه مردان میدان امروزی‌مان که ته ریش خود را در مذاکره غفلت بار با دشمن سفید کرده اند و سرمایه های این کشور را به تاراج گذاشته اند.
نه فرزندی از فرزندانش را به خارج از این مرز و بوم برای تحصیل فرستاد و نه تابعیت ایرانی و مسلمان بودنش را در زمره ملکه ی پیر استعمار قرار داد.
به حب دنیا دل نبست و حب دل‌ها را به دست آورد و برای امنیت مردمانش شبانه روز در عرصه هایی قدم گذاشت که حتی یک دولتمردی در جایگاهش قدم بر می داشت پاهایش سست می شد.
چه شبانگاه‌هایی که برخی از مدیران عالی این کشور به فکر رنگ کردن ریش هایشان بودند، او در عرصه های میدان واقعی زیر تیر و ترکش دشمن پرچم اسلام ناب محمدی را برافراشته می کرد.
آری حاجی ما مردی از جنس ما بود از جنس همین مردم، از جنس میدان، مردی که حتی در خواب هم دلتنگش می شویم.