کمبود و نبود آب آشامیدنی سالم، کمبود نهاده‌های دامی و مشکلات مربوط به دامپروری، وجود سرقت و نبود امنیت در آن و در نهایت نبود بهداشت کافی از مهم‌ترین مشکلات روستای محمودآباد است.
تابناک فارس به نقل از تسنیم:گفتن از مشکلات مردم به‌ویژه آنان که در شهرهای کوچک و روستاها زندگی می‌کنند، یک موضوع با دو وجه شادی و غم است.
از سویی مهربانی ذاتی مردم این مناطق و اعتمادی که به تو می‌کنند دلت را گرم میکند که هنوز رسانه می‌تواند مفید باشد و رکن چهارم دموکراسی بودن برایت معنا دارد و از سوی دیگر اندوه را بر قلبت سرازیر میکند که؛ این‌همه محرومیت و مشکل چرا، آن هم گاه در روستاهایی که فاصله چندانی با مرکز استان ندارند؟ روستای محمودآباد شهرستان سروستان در فاصله 25کیلومتری شیراز و 45کیلومتری سروستان قرار دارد اما مشکلات آن بیش از این فاصله مکانی است.
کمبود و نبود آب آشامیدنی سالم، کمبود نهاده‌های دامی و مشکلات مربوط به دامپروری، وجود سرقت و نبود امنیت در آن و در نهایت نبود بهداشت کافی از مهم‌ترین مشکلات این روستا است.
زن پا‌به‌سن‌گذاشته‌ای به استقبال تیم فیلمبرداری آمده است، میگوید: 22 سال است که اینجا ساکن هستم، اینجا از نظر بهداشت صفر است آن هم در شرایط شیوع بیماری کرونا که نیاز به شست‌وشوی بیشتر است.
به‌گفته وی 3 سال است که مشکل آب حادتر شده است به‌گونه‌ای که در خرداد و تابستان آب به‌صورت کامل قطع می‌شود و علاوه بر آن آب هم شور و هم بی‌کیفیت است.
«از 12 شب تا 12 ظهر آب باز اما کم است و برای کسانی که گاو و گوسفند و باغ دارند مشکلات زیادی به‌وجود آورده است. آب موجود را برای خوردن استفاده نمی‌کنیم بسیاری از خانواده‌ها برای آشامیدن از آب معدنی استفاده می‌کنند و برای مصارف دیگر همه منبع و پمپ خریدند»، این موضوعی است که این بانوی روستایی در توضیح بیشتر مشکل آب میگوید.
وی خود را نظری معرفی میکند ومی‌گوید: از مهم‌ترین مشکلات این روستا کمبود است که سبب خشکسالی و بیکاری جوانان شده است. چاه‌ها خشک و شور شده و کشاورزی تعطیل شده یا به‌صورت دیم درآمده است که آن هم به‌دلیل نبود بارندگی امیدی به آن نیست.
به‌گفته این روستایی روستاییان محمودآباد تنها 12 ساعت آب در طول روز دارند که در تابستان این میزان به 2 ساعت می‌رسد.
طبق گفته‌های اهالی روستای محمودآباد یک چاه است که برای 3 روستای محمودآباد، مهارلوی کهنه و دوبنه در شهرستان سروستان استفاده می‌شود که همین موضوع هم مشکلات و چالش‌هایی به‌همراه داشته است.
میرزایی از موسفیدان روستا است که اهالی وی را کربلایی صدا می‌کنند. وی نیز با تأیید مشکل آب در روستا میگوید: 8 سال پیش از این قول دادند که مشکل آب را حل کنند اما هنوز این مشکل حل نشده است. دوران ریاست جمهوری تمام شد اما آب به روستای ما نرسیده است.
وی نیز بر این نکته تأکید دارد که اهالی محمودآباد مجبور هستند آب خوردن را از روستاهای دیگر بیاورند. میرزایی به این نکته نیز اشاره میکند که شورای روستا سال‌ها دنبال حل مشکل است اما اقدامی برای رفع مشکل نمی‌شود.
یکی دیگر از اهالی محمودآباد نیز در این باره میگوید: نه حقوق‌بگیر هستیم و نه اداره‌ای فقط اموراتمان از طریق دام و پرورش آن می‌گذرد آن هم گرفتاری آب داریم. 2 ـ 3سال است که 20لیتری 20لیتری آب می‌آوریم و به گوسفندان می‌دهیم.
جوکار یکی دیگر از اهالی روستای محمودآباد است که سال‌ها است به شغل دامداری مشغول است، وی نیز درباره کمبود آب و مشکلاتی که این امر برای شغل دامداری ایجاد کرده میگوید: یکی از دامداران این روستا هستیم، یکی از مشکلات آب آشامیدنی است، برای آشامیدن آب نداریم علاوه بر آن از نظر بهداشتی بدون کیفیت است در حالی که چون مجبوریم همه داریم از آن استفاده می‌کنیم.
این کمبود آب روی معیشت مردم نیز تأثیر گذاشته و سبب شده است که شغل افراد روستا در خطر قرار گیرد. جوکار در همین زمینه می‌افزاید: به‌دلیل نبود آب حیوانمان یک‌سوم شده است و نمی‌توانیم حیوان نگه داریم.
یکی دیگر از مشکلات مردم این روستا که 90 درصد آنها دامدار هستند، نهاده‌های دامی است. به‌گفته جوکار نهاده‌های دامی به دست روستایی‌ها نمی‌رسد ولی به‌دلیل سیاست‌های غلط نرخ دام هم بالا نمی‌رود.
وی میگوید: تابستان امسال نهاده‌های دامی را 1700 خریدیم ولی قیمت دام هیچ تغییری نداشته است در حالی که نهاده‌های دامی 400 درصد افزایش یافته است.
اهالی روستای محمودآباد معتقدند که این منطقه یکی از مناطق پردرآمد سروستان است که بخش عمده‌ای از گوشت شیراز را تأمین می‌کنند. جوکار میگوید: دامداری این منطقه اگر یک هفته فروش نداشته باشد بازار گوشت شیراز به‌هم می‌خورد.
به‌گفته وی تأمین گوشت شیراز، اصفهان و یزد از این منطقه است برای نمونه فقط در یک روز 900 رأس دام فقط برای یزد فرستاده شده که نشان‌دهنده ظرفیت این روستا است.
یکی دیگر از مشکلات تأمین جو است که گلایه اصلی دامداران این روستا است. دامدار روستای محمودآباد دولت میگوید: جوی 1730تومانی به دامدار می‌دهیم در این 3 روستا که بیشتر از 150 هزار دام پرواری دارد، هیچ کس جو با ارز دولتی دریافت نکرده است همه دارند آزاد و با قیمت بیش از 5هزار تومان می‌خرند.
عدم اجازه برای ورود دام به روستا از دیگر مشکلات دامداران است، جوکار در این باره نیز میگوید: هر 4 ماه باید 150 هزار دام سبک وارد روستا شود تا پس از 4 ماه دام پروار شود و به شیراز و دیگر نقاط برای تأمین گوشت ارسال شود اما اجازه نمی‌دهند و با ادعای قاچاق مانع کار دامداران هستند.
یکی دیگر از مشکلات روستاییان روستای محمودآباد نبود کلانتری نزدیک و سرقت‌های متعدد است. یکی از اهالی میگوید: دزدی هم در اینجا زیاد می‌شود 4 تا گوسفندم را بردند اما رفت که رفت که رفت.
یکی دیگر از اهالی که پا به سن گذاشته است و عصای زیر بغلش نشان از ناتوانی جسمی‌اش دارد، در این باره میگوید: در اینجا از نظر امنیت ما خیلی در مضیقه هستیم واگر اتفاقی بیفتد که لازم باشد که ما با 110 تماس بگیریم تا به اینجا برسند اتفاق رخ داده و تمام شده است وکسی هم نیست که به این وضعیت رسیدگی کند.
محمد یکی دیگر از اهالی روستای محمودآباد است که به مشکل دیگری اشاره میکند و آن مسکن است. به‌گفته وی سرتاسر روستا صد قواره زمین بوده است که هیچ‌کدام به اهالی روستا داده نشده بلکه به افراد خارج از روستا تعلق گرفته است.
وی میگوید: من خودم سال 90 یک زمین همین جا گرفته‌ام در صورتی که با این پول می‌توانستم کار دیگری انجام دهم اما هنگامی که به بنیاد مسکن می‌رویم به‌بهانه‌های مختلف رقم‌های متفاوتی از ما می‌گیرند.
مشکل دیگر روستای محمودآباد آسفالت و بهسازی کوچه‌ها است که توسط اداره گاز به‌طور کامل کنده و به حال خود رها شده است؛ هیچ‌کس هم پیگیری نکرده است.
اکبری، عضو شورای سابق روستای محمودآباد در این باره میگوید: روستای محمودآباد جز دهستان مهارلوی شهرستان سروستان است و از روستاهای هدف گردشگری به حساب می‌آید.
به‌گفته وی طرح هادی روستا در سال 86 به‌تصویب رسیده و از آن زمان مشکلات زیادی وجود داشته است. براساس آنچه این روستایی میگوید بهسازی در روستای محمودآباد انجام نشده است به‌گونه‌ای که از آن زمان تاکنون یک‌سوم یا یک‌چهارم روستا آسفالت شده است.
به‌گفته وی کنار این مشکل بهداشت روستا هم که از خواسته‌های اصلی اهالی است، حل می‌شود.
سفر چندساعته ما به روستای محمودآباد پایان یافت اما محرومیت در این روستا جز با همت مسئولان برطرف نمی‌شود، محرومیتی که هرچند بزرگترها درباره آن حرف می‌زنند اما با یک افق دید می‌توان دریافت که کودکان روستا را نشانه رفته است،
کودکانی که در فضای ناامن روستا، نبود بهداشت و مشکلات تردد در کوچه‌ها جایی برای کودکی کردن و تفریحات کودکانه ندارند واین جز با همت مسئولان برطرف نمی‌شود.
