اعلام توافق صلح امارات و بحرین با رژیم صهیونیستی به پیامدهای سیاسی در منطقه منجر شد و آن را وارد سقوط آزاد کرد طوری که به نظر می‌رسد دیگر کشور عربی وجود ندارد که از این پیامدها تأثیر نپذیرفته باشد. این پیامدها به سرعت بر اتحادیه عرب تأثیر گذاشت.
به گزارش ایسنا، روزنامه فرامنطقه‌ای القدس العربی در سرمقاله خود نوشت: بعد از اینکه وزرای خارجه اتحادیه عرب در نشست‌شان در ۹ سپتامبر با پیشنهاد فلسطین برای محکومیت عادی‌سازی روابط مخالفت کردند، جارد کوشنر، داماد و مشاور دونالد ترامپ، رئیس‌جمهوری آمریکا و مهندس معامله قرن موضع این اتحادیه را تحول مهمی در خاورمیانه دانست.
در واکنش به این موضع فلسطینی‌ها ۲۲ سپتامبر تصمیم گرفتند از حق خود درباره ریاست شورای اتحادیه عرب برای دوره کنونی کناره‌گیری کنند و به جای اینکه تصمیم فلسطین روی زمین خالی بیفتد، دینامیتی را به حرکت درآورد که کسی انتظار قدرت آن یا توانایی‌اش برای بیان موضع فلسطین که حکام امارات و بحرین آن را نادیده گرفتند، نداشت. ریاض مالکی، وزیر خارجه فلسطین به نظریه "تحول مهم در خاورمیانه" با آنچه آن را "فروپاشی" توصیف کرد، پاسخ داد.
وی گفت: فلسطین هرگز بار فروپاشی و عقب‌نشینی مواضع عربی و شتاب برای عادی‌سازی روابط با اسرائیل را متحمل نخواهد شد.
موضع فلسطین باعث شد تا تحویل گرفتن ریاست دوره‌ای اتحادیه عرب در سایه عقب‌نشینی و شتاب برای عادی‌سازی اقدامی شرم‌آور به حساب بیاید برای همین قطر ۲۵ سپتامبر اعلام کرد نمی‌تواند به جای فلسطین ریاست آن را برعهده بگیرد. بعد از آن کویت، لبنان و مجمع الجزایر کومور نیز پیشنهاد ریاست را رد کردند. ششم اکتبر لیبی با پیشنهاد ریاست اتحادیه عرب مخالفت کرد؛ اتحادیه‌ای که اصول خود را زیرپا گذاشته و زیر سلطه نظام‌هایی رفته که به توافق با رژیم صهیونیستی افتخار کرده و در ازای محاصره زمینی، هوایی و دریایی قطر حریم خود را به روی اسرائیل باز می‌کنند. همچنین درهای خود را به روی شرکت‌های تسلیحاتی و تکنولوژی و جاسوسی اسرائیلی باز می‌کنند. مبادلات تجاری با ترکیه را متوقف می‌کنند و خوانندگانشان برای تل‌آویو می‌خوانند!
مخالفت شش کشور با برعهده گرفتن ریاست اتحادیه عرب وضعیت اسف‌بار آن را نشان می‌دهد.
برخی با حالت تمسخر می‌گویند بهتر است اتحادیه عرب به تالار تبدیل شود؛ اتحادیه‌ای که محکومیت آشتی با دشمن را به ضرر فلسطینی‌ها رد کرد و حتی وظایف خود را به سخره گرفته است. همانطور که اخیرا عبدالفتاح سیسی، رئیس‌جمهوری مصر و یکی از مالکان انحصاری اتحادیه عرب این کار را کرد. او همان رئیس‌جمهوری است که ارتشش ساکنان بخش تحت سلطه مصر در رفح را مجبور به مهاجرت کردند. همچنین ساکنان جزیره الوراق را مجبور به مهاجرت کرده و اکنون برای اخراج هزاران خانواده از منازلشان براساس قانون تخلفات تلاش می‌کنند. اتحادیه عرب با رفتن در مسیر عادی‌سازی روابط با رژیم صهیونیستی و تبدیل شدن به طرفی که چاپلوسی سیسی و حکام امارات، عربستان و بحرین را می‌کند، کاملا طبیعی است که برعهده گرفتن ریاست آن در این شرایط اقدامی شرم‌آور باشد که دولت‌های عربی از آن فرار کنند.
