به گزارش تابناک قم، با نگاهی گذرا به سالن های ورزشی دخترانه متوجه بعضی رفتار های خاص و گاها عجیب خواهید شد، دخترانی که دیگر نه تنها مثل هم جنس هایشان لباس نمی پوشند بلکه رفتارهایشان هم تغییر کرده است.
ابتدا با نگرانی به این سوال فکر میکنی که واقعا ورزش در تغییر رفتار ها به سمت پسرانه شدن نقشی به این پررنگی دارد؟ اما زمانی که برای یافتن جواب پای صحبت هایشان می نشینی متوجه میشوی که آب ازجایی دیگر گل آلود است.
گاها در جامعه دیده می‌شودکه برخی از دختران بعد از شروع فعالیت های ورزشی در سنین نوجوانی وجوانی که سن جامعه پذیری است به پوشیدن لباس و رفتارهای پسرانه روی می آورند. وبرخی دیگر پا را فراتر گذشته وبه سمت استفاده از داروهای هورمونی، استعمال سیگار ومواد مخدر هم می‌روند.
این رفتارها گاها باعث نگرانی خانواده ها می‌شود و آنها را در تکاپوی کنترل این رفتار برمی‌آورد ویا برخی دیگر از خانواده ها برای پیشگیری از بروز این مشکلات با تفکری اشتباه که بعضی رشته های ورزشی سبب تغییر رفتارو خلق و خوی دختران می‌شود مانع از فعالیت دخترانشان دراین رشته ها می‌شوند.
اکنون سوال این است چرا دختران و زنان که منبع و مظهر احساسات، عشق، مهرو لطافت هستند باید در شرایطی قرارگیرند که از جنسیت خود بیزارشده ویا سعی در مخفی کردن آن کنند؟
پنهان کاری که می‌تواند مقدمه ای برای بروز مشکلات شان در آینده شود؛ زیرا دختری که برای بروز احساساتش آموزش ندیده وسال ها آن را مخفی کرده و یا آموخته گریه کردن و بروز احساساتش نقطه ضعف است چگونه می‌تواند به خوبی نقش مادر وهمسر بودن را ایفا کند؟
در علت عمده این رفتار ها میتوان به امتیازات و الگو هایی که جامعه به افراد می‌دهد اشاره کرد؛ متاسفانه دیدگاه بسیاری از خانواده ها وجامعه نسبت به دختران سختگیرانه تر بوده و غالبا پسران در مرکز توجه والدین قرار دارند و زمانیکه این توجهات موجب تبعیض دربین فرزندان شود، زمینه ساز بروز این رفتار می‌گردد.
آن موقع است که عده ای از دختران برای جلب توجه خانواده، تصمیم بر انجام رفتارهای پسرانه می گیرند تا تغییری در زندگی فعلی شان ایجادکنند؛ زیرامتوجه شده اند که جامعه برای پسران آزادی و بدختران محدودیت به ارمغان آورده است.
دکتر نازنین حبیبی در گفت‌وگو با ایسنا عنوان کرد: نام گذاری بعضی رفتارها به عنوان پسرانه یا دخترانه در دنیای کنونی لزوما درست نیست چرا که دنیای امروز تفاوتی میان مرد و زن نمی شناسد و این تفاوت ها به شدت وابسته به فرهنگ هستند و نگرش های پست مدرن، برداشتی متفاوت از دسته بندی زن و مرد دارند، لذا اینکه بعضی از دختران به سراغ ورزشهای موسوم به ورزش مردانه بروند لزوما از نظر روانشناسی به معنی مشکلات شخصیتی نیست.
وی ضمن بیان اینکه ا اگر هم رفتاری ناشی از آسیب های شخصیتی باشد همه گیر نبوده و فقط در بعضی از افراد شکل می‌گیرد، اظهار کرد: بروز رفتارهای پسرانه ارتباطی با ورزش ندارد و این رفتار نوجوانان وجوانان به دلیل بحران های هویتی، عدم شناخت هویت جنسی وبه دنبال کسب هویت بودن است.
وی با تاکید براین نکته که دیدگاه های روانشناسی متفاوت است، یادآور شد: علت عمده ی این رفتارها اگر در دسته اختلالات باشد، نشات گرفته ازکودکی افراد است و اینکه فرد در کودکی چه اشخاصی را به عنوان منبع قدرت و الگوی مشخص کرده است.
حبیبی با اشاره به این موضوع که در بسیاری از افراد این رفتارها موقتی است، ادامه داد: در سنین نوجوانی افراد با انتخاب هویت ها گوناگون سعی در پیدا کردن هویت مستقل خود دارند.
وی با تاکید بر این نکته که این گونه رفتار ها لزوما اختلال روانی به شمار نمی آید، خاطر نشان کرد: اگرعلت این رفتارها بحران هویت بوده و فرد با احساس ناراحتی از این شیوه زندگی تصور کند که این رفتار برایش مشکل زا خواهد شد، می‌تواند با حضور در جلسات درمانی بحران هویت خود را از بین ببرد.
روانشناسی بالینی با بیان این که محیط های ورزشی می‌توانند با جهت گیری خنثی مانع از تشدید بحران هویت شوند، افزود: بسیاری از افراد در دوران نوجوانی قصد به رخ کشیدن استقلال خود را دارند و با از بین رفتن مرز استقلال، فرد به رفتارهای پرخاشگرانه روی می آورد؛ که در باور جامعه پرخواشگری به عنوان یک رفتاری پسرانه نهادینه شده است.
این روانشناس حوزه جوان ونوجوان با تاکید بر نقش پر رنگ جامعه در دوران کودکی، بیان کرد: درصورت رخ دادن این رفتارها در دوران نوجوانی، خانواده ها سعی بر ایفای نقشی پررنگ نکنند؛ زیرا این رفتارها در سنین نوجوانی وجوانی شکل نمی‌گیرد، بلکه در این دوران بروز پیدا میکند وخانواده ها نیز نقش خود را درقبل از بروز این رفتار ها ایفا کرده اند.
حبیبی در رابطه با تاثیر منفی این رفتار ها در نقش همسر و مادربودن، عنوان کرد: طبیعتا زمانی که شما هویت خود را با تمایلات جنسی پسرانه انتخاب می‌کنید و یا دیگر رفتارهای پسرانه از خود نشان می‌دهید، ناخواسته مشکلاتی را به وجود می‌آورید.
وی با اشاره به زنان آخته گر درعلم روانشناسی، اظهارکرد: این افراد با پرخاشگری، اجازه بروز احساسات به همسر خود را را نمی دهند که این نیز بخاطر همانند سازی از پدر، در دوران کودکی است.
این روانشناس با تاکید بر این نکته که علت بروز این رفتارها ورزش نیست، بلکه ورزش محلی برای بروز رفتاری است که گاها فرد از خودش هم مخفی می کرده است، افزود: زمانی که نوجوان در جمع قرار می‌گیرد متوجه می‌شود که در نوع شخصیت وشیوه زندگی اش تنها نیست واعتماد به نفس این موضوع را پیدا میکند که در محیط های دیگر نیزاین رفتارها را از خود نشان دهد.
حبیبی با اشاره بر این نکته که هزاران سال است که مردها در همه جای دنیا از پشتوانه قدرت و اختیار برخوردار هستند، خاطر نشان کرد: در جامعه مردسالار این رفتار ها تشدید می‌شود؛ زیرا زمانیکه یک کودک می‌بیند که مادر خانواده به عنوان یک زن قادر به بیان خواسته اش نیست و مورد توجه قرار نمی‌گیرد و یا نمی‌تواند کاری را که علاقمند است انجام دهدسعی بر اثبات خودش به شیوه های مختلف میکند.
وی ادامه داد: این دختران با همانند سازی خود از رفتار پدر، سعی در دست گرفتن قدرت ویا بیان این که "من میتوانم هرکاری که دوست دارم انجام دهم" بر می‌آیند.
زهرا گلی، مربی باسابقه ورزشی، نیز در این رابطه عنوان کرد: بسیاری ازاین رفتارها نشات گرفته از عدم رعایت و مدیریت نادرست مربیان است و افرادی که به علت مشکلات هورمونی این رفتارها را انجام می‌دهند، بسیار اندک هستند.
وی در خصوص علت این رفتارها و تاثیر مربیان در بروز ویا کنترل این رفتارها، بیان کرد: عمده ی این رفتارها به علت عدم الگوی برداری مناسب، رفع کمبودها، جبران عدم مهارت وجلب توجه دیگران است و زمانیکه یک مربی با رفتاری نامناسب وخارج از عرف ظاهر شود، هنر جویان نیز ازوی الگو برداری می کنند.
گلی با تاکید براین نکته که کنترل خانواده‌ها زمانی موثر است که مربی نیز همراه آنها شود، گفت: خانواده ها از ابتدا باید توجه و نظارت داشته باشند؛ زیرا اگر نوجوان درگیر موضوعی شود رفع این عادت بسیار دشوار بوده زیرا که قبح موضوع از بین می رود.
وی با اشاره به این موضوع که بیشترین آسیب متوجه فردی است که مربی و هم بازی هایش این رفتارها را دارند، اظهار کرد: کنترل وصحبت کردن با این افراد بسیار دشوار است؛ زیرا با تصور امکان حل تمام مسائل با رفتاری قلدرمآبانه در مقابل همه می‌ایستند که درنتیجه به بی احترامی به دیگران منجر می‌شود.
این مربی با سابقه با اشاره به این موضوع که این دست از دختران دربین جنس مخالف نیز جایگاهی ندارند، افزود: زندگی آینده این دختران نیز در معرض خطر بوده و ممکن است به انحرافها و اشتباهات گوناگون دچار شوند.
وی خاطرنشان کرد: تغییر رفتار نوجوانان تدریجی بوده و ممکن است که خانواده متوجه این تغییرات نگردد و زمانی متوجه می‌شوند که شخصیت فرزند به کلی تغییر کرده است.
و در انتها به یاد داشته باشیم که هیچگاه، هیچ دختر وپسری نباید به خاطر جنسیتش تحقیر ویا تشویق شود ومواظب باشیم با رفتارمان سبب بیزاری دختران از جنسیت شان نشویم؛ زیرا که عواقب این رفتار ها متوجه همه افرادجامعه می‌شود و همچنین اگر خانواده ها به دختران نیز اجازه فعالیت درعرصه های گوناگون را بدهند، دیگر این دختر برای اثبات خود وجلب توجه مجبور نمی شود که خود را همانند پسران جلوه دهد.
