بی شک هزینه کرد بودجه شهرداری ها در فعالیتهای فرهنگی با هدف ارتقای سطح فرهنگ عمومی وبطور تخصصی ارتقای سطح فرهنگ شهروندی ویا بهبود خویشتن پنداره فردی و جمعی شهروندان و بهتر شدن حال شهر بعنوان یک موجود زنده کاملاً لازم و ضروری است و باهمین هدف شهرداری ها در دوره های متفاوت با رویکرد های مختلف هزینههای کلانی در بخش فرهنگی انجام داده اند . از آنجا که تا کنون سنجش دقیق و علمی راجع میزان تأثیر گذاری یا عدم آن انجام نشده است نمی توان به قاطعیت از موثر یا بی اثر بودن یا میزان تأثیر گذاری آن صحبت کرد. ولی برداشت عمومی و غالب کارشناسان گویای بی اثر یا کم اثر بودن این فعالیت ها ست (موضوع صحبت اینجا فعالیتفرهنگی شهرداری ها ست)
برای مثال آیا کمپین لبخند شهرداری مشهد باعث شده تا مشهدی ها بیشتر لبخند بزنند؟چرا؟
به ظن من قصه ما رطب خوردن و منع رطب کردن است. برای مثال در کمپین لبخند شهرداری از مردم میخواهد که لبخند بزنند درحالی که خودش به مردم لبخند نمی زند. چطور انتظار داریم تا زمانی که بروی مردم لبخند نمی زنیم مردم دعوت مارا خالصانه و بی پیرایه بدانند و لبخند بزنند؟
وقتی شهروندان به ادارات و مناطق شهرداری مراجعه میکنند یا مورد مراجعه مأموران شهرداری اعم از الیت و اجراییات و پلیس ساختمان و سدمعبر و پاکبان ها و فضای سبز و خدمات شهری و ... قرار می گیرند ولی در چهره «شهرداری» لبخند نمی بینند چرا باید کمپین لبخند شهرداری را دلسوزانه قلمداد کنند و لبخند بزنند؟
وقتی قوانین و مقررات حاکم بر عملکرد شهرداری و حتا روح آن به مردم لبخند نمی زند مردم چگونه دعوت شهرداری را به لبخند زدن باور کنند؟
در ابتدای یکی از دوره های شورای اسلامی شهر مشهد به یکی دو نفر از اعضای شورای شهر مشهد پیشنهاد دادم بجای هزینه کرد کلان در معاونت فرهنگی شهرداری بودجه قابل توجه آن را به چهار جزء تقسیم کنند دوقسمت را صرف وظایف ذاتی و مورد انتظار شهرداریها مثل آسفالت و خدمات شهری و امثال آن نمایند یک قسمت صرف رفاه پرسنل شهرداری و خانوادههایشان کنند تا با فراغ بال و آرامش بیشتری وقت خود را صرف ارایه خدمت به شهروندان کنند و قسمت آخر بودجه را هم صرف آموزش پرسنل شهرداری نمایند.
اگر روزی ببینیم که شهرداری به وظایف اولیه و مورد انتظار خود بیشتر و بهتر عمل می کند ؛ پرسنل شهرداری اعم از الیت و اجراییات و پلیس ساختمان و سدمعبر و پاکبان ها و فضای سبز و خدمات شهری و... در مواجهه با ارباب رجوع با خوش رویی ذاتی و غیرتصنعی و رضایت خاطر کامل (ناشی از راحتی خیال و اطمینان از توجه شهرداری به رفاه لازم و حل مشکلات خانوادگی و معیشتی پرسنل) برخورد میکنند و آموزش های لازم را برای برخورد مناسب با شهروندان فراگرفته و به آن عمل می کنند ؛ حتما به هم لبخند می زنیم باهم مهربان تریم و حال بهتری درکنار هم زندگی خواهیم کرد.