برخی افراد مسن و قدیمی که زندگی های سخت و طاقت فرسای عشایری و روستایی را همراه با کمبودهای فراوان تجربه کرده اند در خصوص آئین "چاله گرمی " می گویند ، این آیین رابطه مستقیمی با کمبود و فقر و لزوم شاد بودن و داشتن بهترین ها در روز نوروز دارد.
فرهنگ غنی ایرانی مملو از آداب و رسومی است که هر کدام در مناسبت های مختلف ، در طول سال در میان مردم ، همراه مردم بوده است. در این بین عشایر و روستائیان ، گنجینه ای از این آداب و فرهنگ ها را سینه به سینه و نسل به نسل همراه خود داشته و منتقل می کرده اند. مردم کهگیلویه و بویراحمد ، در طول تاریخ ، آداب و رسومی را با خود داشته اند که هر کدام از این رسوم ، نشان از منش و مرام مردانگی و غلبه عقل و خرد بر نفسانیات و خصلت های اهریمنی دارد.
به گزارش تابناک کهگیلویه و بویراحمد ، یکی از رسوم قدیمی و بسیار پسندیده ی مختص به ایام نوروز ، رسم زیبای "چاله گرمی" است که نشانه ای روشن از خردورزی و نوع دوستی اهالی کهگیلویه و بویراحمد است.
در خصوص آئین کهن و زیبای " چاله گرمی " دو نقل وجود دارد که هر دو نقل ، نشانه ای از نوعی انسجام اجتماعی و توجه ویژه مردم به خانواده،جامعه و طبیعت دارد.
نقل اول
برخی افراد مسن و قدیمی که زندگی های سخت و طاقت فرسای عشایری و روستایی را همراه با کمبودهای فراوان تجربه کرده اند در خصوص آئین "چاله گرمی " می گویند ، این آیین رابطه مستقیمی با کمبود و فقر و لزوم شاد بودن و داشتن بهترین ها در روز نوروز دارد.
بر اسای این نقل : افراد در روزهای سرد و کمبود های غذایی در زمستان به هر طریق ممکن پلو و مرغی را تهیه و در شب عید با عنوان "چاله گرمی" در کنار هم جمع می شدند و غذایی لذیذ را میل می کردند.
یکی از افرادی که حدود 80 سال سن دارد در گفتگو با تابناک کهگیلویه و بویراحمد گفت: از وجود این نعمت های بی شمار ، خدا را شاکر باشید چرا که "چاله گرمی " تنها وعده ای بود که همه ی مردم روستایی و عشایری ، فقیر و غنی ، بر سفره ی خود غذای گرانقیمت آنروز(پلو مرغ) را داشتند و یکی از به یادماندنی ترین لحظات بود.
این هم استانی که ساکن شهر چرام است در ادامه توضیحات خود گفت : در میان مردم شعری محلی بود که می گفت (اول چله ، آخر شله) که به زبان فارسی (اول چله ی زمستان ، آخرین برنج موجود ) را معنی می دهد و منظور این بود که در نزدیکی های زمستان و یا آغاز چله ی زمستان ، معمولا برنجی در خانه ها موجود نبود و مردم در زمانی که به ته ذخیره ی غذایی خود نزدیک می شدند ، مقداری از آن ذخیره ی غذایی را برای شب عید نگه می داشتند تا بتوانند چاله ی گرمی داشته باشند.
نقل دوم
در این آئین کهن مردم کهگیلویه وبویراحمد به ویژه در روستاها و مناطقعشایری با برگزاری اجاق گرم یا چاله گرمی،سردی زمستان را با طراوت بهار پیوند می زنند.
این آئین با هدف تقویت صمیمیت، همدلی، محبت و گرمی بین اهالی بعد از سرمای زمستان و همگام شدن با بهار طبیعت انجام می شود.
اهالی دور یک اجاق آتش معمولاً در محیط بیرون ویا خانه یکی از اهالی جمع می شوند و غذایی گرم مانند آش دوغ، آش کارده تهیه و با هم شام را صرف می کند.
آجیل محلی،گندم برشته،بنه،بادام با تأکید پذیرایی سنتی از ویژگی های این شب آخر سال است.
شاهنامه خوان مجلس هر چندگاه یکبار شاهنامه می خواند و خوانندگان محلی نیز آواز محلی سر می دهند و در ادامه حاضران همه با هم برای سالی پربارش دعا می کنند و با صفا و صمیمیت وشادی از خاطرات خوش سال گذشته می گویند وشبی به یاد ماندنی در کنار چاله گرم ماندگار می شود.
حجم 4 m
