با نزدیکتر شدن ایام نوروز و ایجاد شور و هیجان نو شدن سال و تغییر فصل ، رسم باستانی ایرانیان به خانه تکانی و نو کردن ابزار زندگی استوار است. اما یکی از نتایج این نوسازی و طراوت بهاری ، بازگشت رونقی مقطعی و نسبی به بازار و اصناف است. به طوری که همواره گردش مالی دو ماه پایانی سال برای قریب به اتفاق اصناف بسیار چشم گیر تر از ایام دیگر می باشد ، که همین امر موجب سهم خواهی سود جویان از این رونق نسبی میشود.
اما در این میان وظیفه دولت و ارگانهای نظارتی چیست؟
حمایت توام با نظارت از اصناف یا سپردن بازار به تازه از راه رسیدگان و سود جویان؟ اخیرا در سایتها و مطبوعات اخبار مختلفی مبنی بر ایجاد بازارچه های موقت بعضا با هزاران غرفه با نامهای مختلف از جمله سامان دهی دستفروشان و عرضه اجناس شب عید در کشور بودیم.
سوالی که بعد از مشاهده اخباری از آن دست به وجود می آید این است که آیا سامان دهی دست فروشان ایجاد اشتغال های کاذب و مثلا سازمان یافته موقت است یا باید طرحی نو در اندیشید؟
و سوال دوم و مهمتر این که آیا ما تا چه اندازه ای محق هستیم مشتریان اصنافی که از ابتدای سال با تحمل هزینه های سنگینی همچون اجاره بها و مالیات و عوارض و امثالهم ، با امید فروش ایام منتهی به عید مقاومت کرده اند را درست در لحظه به بار نشستن صبرشان به بازارچه های موقت و کاذب هدایت کنیم؟
همان بازارچه هایی که همه ساله شاهد ایجاد بازار سیاه برای دریافت امتیازشان و نیز سودجویی عده ای محدود بوده ایم،
و اما پایان بندی یاد داشت با طرح یک سوال انجام می شود و آن اینکه اگر قرار است ما در مقطعی که رونق نسبی به بازار بازمیگردد ، با ایجاد حلقه های موسوم به عرضه کالا ، مصرف کننده گان را از محل اصناف و بازار دور کنیم ، تکلیف سیل عظیم بازاریان با هزینه های بالای شان در طول سال چه میشود و با چه رویی دوباره از آنها انتظار مشارکت اجتماعی و اقداماتی از قبیل پرداخت مالیات خواهیم داشت؟
علی نوری
تولید کننده حوزه صنایع شیمیایی