به نام خدا
روزی روزگاری
خاطرات غلامعباس حسن پور
قسمت هشتاد و هفتم
چند سال پیش نیمکتی را که
در سال ۱۳۴۹ کلاس اول ابتدایی روی آن نشسته و درس خوانده بودم را در مدرسه عراقیه فراهان پیدا کردم نیمکت شکسته بود و از علامتی که روی آن وجود داشت مطمئن شدم که این نیمکت همان نیمکت خودم می باشد .
یکی از پایه های آن نیمکت را به منزل خود آوردم و از چوب آن یک تسبیح یکصد و بیست سانتیمتری با دانه هایی به قطر یک و نیم سانتی متر ساختم .
ابتدا تجربه کافی در ساخت تسبیح چوبی نداشتم .
ابزاری که در اختیار داشتم یک اره مویی و یک فرز قلمی و سمباده بود . ساخت تسبیح را شروع کردم در روزهای اول روزی یک دانه تسبیح ساخته و پردازش می کردم تا اینکه کم کم قلق کار به دستم آمد ،
روزی چهار دانه مهره از چوب تراشیده و می ساختم .
نود و نه دانه تسبیح ، دو مهره ی دیسک وسط ، شیخک و منگوله تسبیح را یک ماهه ساختم و با روغن جلا رنگ آمیزی نمودم چندین سال این تسبیه به عنوان دکور در منزل ما استفاده می‌شد تا اینکه در گروه مجازی یاد یاران متعلق به رزمندگان اسلام بحثی داشتیم به عنوان سواد رسانه‌ای .
مسابقه ای در آن گروه توسط استاد دکتر ابوالفضل امیری طراحی شد .
این تسبیح را به عنوان جایزه به نفر اول مسابقه به جناب سرهنگ عباس جعفری هدیه نمودم یک بار نیز از مهره های فسفری سه رنگ یک تسبیح یک متری با مهره هایی به قطر یک و نیم سانتی متر برای عروسم ساختم این تسبیح بسیار زیباست و هنگام شب در سه رنگ مختلف نور افشانی می کند .
تسبیح های مختلفی را در اشکال گوناگون ساخته و به دوستان و آشنایان خود حتی در خارج از کشور هدیه نموده و برای ساخت هر تسبیح صد صلوات به عنوان مزد درخواست می کردم .
البته فعلاً به علت درد ستون فقرات کار را تعطیل کرده‌ام .
روزی یکی از اعضای هیئت امنای مسجد فاطمه الزهرای شهرک بعثت اراک به نام آقای حاج محمدرضا شاکری گفت برای عید فطر که در محوطه باز نماز می خوانیم احتیاج به مهر نماز داریم که مقاوم و قابل شستشو باشد .
از سنگ گوهره دویست و پنجاه عدد مهر بسیار زیبا ساختم و تحویل ایشان دادم که در روز عید فطر از این مهر ها استفاده می شود .
خوبی مهر ها سنگی این است که قابل شستشو و قابل ترمیم هستند و آن ها را می شود ضدعفونی کرد .
خاطره ادامه دارد .